Osobiście i bez tabu

Marzec, ósmy miesiąc mojej podróży może wydać wam się nudny. Ale dla mnie w pewien sposób był przełomowy. A wszystko dlatego, że wróciłam do podróżowania powoli i poznałam niesamowitych ludzi, których potrzebuję w moim bliskim bankructwa momencie, żeby stanąć na nogi.

Przysięgam, kiedyś zgubię głowę. Nie wiem czy wisi na mnie jakaś klątwa, że stale mi się coś przytrafia. Tym razem chodziło o mój lot do Nepalu. Czy jest jakiś limit pecha albo niefortunnych zdarzeń, które nas dopadają? Bo mam wrażenie, że mój jest niewyczerpany.

I stało się, właśnie skończyłam 29 lat. Ostatnie urodziny z dwójką z przodu. Z tej okazji zebrałam dla Was kilka przemyśleń, które zebrało się w mojej głowie ostatnio.

Właśnie minęło dokładnie 6 miesięcy od kiedy wyjechałam z domu. Czego nauczyłam się przez te 6 miesięcy? Oj, wielu rzeczy, ale jedna jest szczególnie ważna – nie powinnam robić planów na więcej niż 2 miesiące wprzód.

Wyjechałam z Polski 4 miesiące temu. Pisałam wtedy, że jadę w wielką podróż dookoła świata bez pieniędzy. Taki był pierwotny zamysł – okrążyć świat tak w dwa lata, a może nawet bez limitu czasu. Bez pieniędzy w sensie takim, że bez wypchanego portfela w momencie wyjazdu, ale zarabiając pieniądze z drogi.

100 dni w podróży minęło nawet nie wiem kiedy. 100 dni od kiedy wyjechałam z Polski z biletem w jedną stronę, w podróż dookoła świata. Co prawda regularnie robię podsumowania miesiąca, ale ten post będzie inny.